پیدایش وب عمیق (Deep Web یا Dark Web) به سال 1994 برمی‌گردد. در آن زمان آنرا وب پنهان می‌نامیدند اما در سال 2001، این نام به وب عمیق تغییر یافت. در سالهای دهه‌ی 90، اولین قدم به سمت وب عمیق با پروژه‌ی تور (Tor Project) برداشته شد.

Tor که مخفف (The Onion Router) به معنای روتر پیازی‌ست، پرتال اصلی وب عمیق محسوب میشود. این پرتال، اطلاعات کاربر را در داخل لایه‌هایی مانند لایه‌های پیاز رمزگزاری می‌کند و آنها را به سرورهای مختلفی در سرتاسر جهان می‌فرستد. با این روش، ردیابی کاربر و اطلاعات او عملاً غیرممکن می‌شود.
به  دلیل ناشناس بودن و آزادی زیادی که در اختیار کاربران قرار می‌دهد، وب عمیق در طول سال‌ها به مخرنی از اطلاعات بدل شده که می‌توان در آن همه چیز، از معصوم‌ترین محتوا گرفته تا چیزهایی که حتی فکرش را هم نمی‌توانید بکنید، پیدا کرد. در وب عمیق، اینترانت‌هایی که با پسوورد محافظت شده‌اند و مدارکی با فرمت‌های غیر قابل جستجو وجود دارند. اما این همه ی ماجرا نیست.

«شرمن» و «پرايس» به طور خلاصه وب نامرئي را اين چنين تعريف نمودند:

«وب پنهان آن بخش از فضاي شبكه جهانگستر وب مي‌باشد كه عمدتاً شامل منابع اطلاعاتي غيرمتني و پويايي است كه به هر دليل، به طور موقت يا دائم خارج از حوزه جستجو و بازيابي موتورهاي كاوش قرار دارند و بازيابي اطلاعات موجود در آن از طريق استفاده مستقيم از اين موتورها ميسر نمي‌باشد. امكان بازيابي منابع پنهان در وب نامرئي، يا براي موتورهاي كاوش از نظر فني ميسر نيست، يا محدوديت‌هاي مالي مانع از نمايه‌سازي اين منابع شده است.»‌

وب عمیق، وب پنهان و یا وب نامرئی همگی به قسمتی از محتوای دنیای اینترنت اشاره می‌کند که بخشی از وب سطحی نیست که توسط موتورهای جستجو پیدا و لینک داده می‌شوند. یک مثال می‌تواند به درک این مفهوم کمک کند. جستجو در اینترنت مانند پهن کردن و کشیدن یک تور در سطح اقیانوس است. چیزهای بسیار زیادی بدست خواهید آورد اما اطلاعات بی اندازه و ارزشمندی نیز در قسمت زیرین وجود دارند از که از دست یابی به آنها محروم می‌شوید. قسمت بسیار بزرگی از اطلاعات اینترنت در اعماق، داخل سایت‌های پویا قرار گرفته اند که موتورهای جستجوی عادی از پیدا کردن آنها عاجزند. موتورهای جستجوی سنتی این اطلاعات را نمی‌بینند و یا به عبارت دیگر، چنین صفحاتی وجود ندارند تا زمانی که در نتیجه‌ی یک جستجوی بخصوص، بطور پویا ایجاد شوند.